Pogoda zimą w: Wyspy Cooka Wyspy Cooka

Dzienne temperatury maksymalne wynoszą około 25°C, rzadko spadając poniżej 23°C lub przekraczając 28°C. Najniższa średnia dzienna temperatura maksymalna wynosi 25°C w dniu 9 sierpnia.

Dzienne temperatury minimalne wynoszą około 21°C, rzadko spadając poniżej 18°C lub przekraczając 24°C. Najniższa średnia dzienna temperatura minimalna wynosi 20°C w dniu 11 sierpnia.

W celach poglądowych, w dniu 19 lutego, będącym najgorętszym dniem roku, temperatury w: Wyspy Cooka wynoszą zwykle od 25°C do 29°C, natomiast w dniu 9 sierpnia, będącym najzimniejszym dniem roku, słupek rtęci wskazuje od 20°C do 25°C.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę średnich temperatur godzinowych w okresie zimowym. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a kolor wskazuje średnią temperaturę dla danej godziny i dnia.

© OpenStreetMap contributors

Porównaj Wyspy Cooka z innym miastem:

PorównajMapa

Zimą w: Wyspy Cooka zachmurzenie szybko maleje, a odsetek czasu, kiedy niebo jest pochmurne lub znacznie zachmurzone spada z 58% do 45%. Najniższe prawdopodobieństwo, że będzie pochmurno lub że wystąpi znaczne zachmurzenie wynosi 40% w dniu 4 sierpnia.

Najbardziej pogodny dzień zimy to 4 sierpnia, kiedy niebo jest bezchmurne, niemal bezchmurne, lub częściowo zachmurzone 60% czasu.

W celach poglądowych, w dniu 15 stycznia, będącym najbardziej pochmurnym dniem roku, prawdopodobieństwo wystąpienia pochmurnego lub znacznie zachmurzonego nieba wynosi 76%, natomiast w dniu 4 sierpnia, będącym najbardziej bezchmurnym dniem w roku, szansa wystąpienia bezchmurnego, niemal bezchmurnego nieba lub częściowego zachmurzenia wynosi 60%.

Dzień obfitujący w opady to dzień kiedy opad atmosferyczny lub równoważnik wodny takiego opadu wynosi przynajmniej 1 milimetr. W: Wyspy Cooka w okresie zimowym szansa, że dzień będzie obfitował w opady stopniowo maleje z 23% na początku tej pory roku do 20% pod koniec pory roku.

W celach poglądowych, najwyższe prawdopodobieństwo obfitych opadów ciągu roku wynosi 47% w dniu 13 lutego, natomiast najniższe prawdopodobieństwo to 16% w dniu 15 czerwca.

Opad deszczu

Aby przedstawić nie tylko sumę dla pory roku ale również zmiany w ciągu tej pory roku, schemat pokazuje skumulowany opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni z każdym dniem stanowiącym środek tego okresu.

Średni opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni zimą w: Wyspy Cooka szybko maleje, z poziomu 82 milimetry na początku pory roku, kiedy rzadko przekracza on 159 milimetrów lub spada poniżej 13 milimetrów, do poziomu 52 milimetry na koniec pory roku, kiedy rzadko przekracza on 110 milimetrów lub spada poniżej 12 milimetrów.

Najniższa średnia kumulacja w okresie 31-dniowym wynosi 50 milimetrów w dniu 11 sierpnia.

Zimą w: Wyspy Cooka, długość dnia wzrasta. Od początku do końca pory roku, długość dnia rośnie o 47 minut, co w ujęciu dziennym oznacza średni wzrost o 31 sekund i wzrost o 3 minuty i 35 sekund w kontekście tygodniowym.

Najkrótszy dzień zimy to 20 czerwca, kiedy światło dzienne trwa 10 godzin i 50 minut, a najdłuższy dzień to 31 sierpnia, obejmujący 11 godzin i 41 minut światła dziennego.

Zimą w: Wyspy Cooka słońce wstaje najpóźniej o godz. 07:17 w dniu 5 lipca, a najwcześniej 29 minut wcześniej o godz. 06:48 w dniu 31 sierpnia.

Słońce zachodzi najwcześniej o godz. 18:04 w dniu 6 czerwca a najpóźniej 26 minut później o godz. 18:30 w dniu 31 sierpnia.

W 2024 r. w Wyspy Cooka nie obowiązuje czas letni.

W celach poglądowych, w dniu 21 grudnia, będącym najdłuższym dniem roku, słońce wschodzi o godzinie 05:54 i zachodzi 13 godzin i 26 minut później, o godzinie 19:20, natomiast w dniu 20 czerwca, będącym najkrótszym dniem roku, wschód słońca ma miejsce o godzinie 07:15 a zachód 10 godzin i 50 minut później, o godzinie 18:06.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę wysokości wzniesienia słońca (kąta wzniosu słońca nad horyzontem) oraz azymutu (jego namiaru kompasowego) dla każdej godziny każdego dnia w okresie raportowania. Oś pozioma oznacza konkretny dzień roku, a oś pionowa daną godzinę dnia. Kolor tła wskazuje azymut słońca w danym dniu i o konkretnej godzinie tego dnia. Czarne izolinie to linie konturowe stałej wysokości wzniesienia słońca.

Poniższy rysunek obrazuje specyfikę kluczowych danych dotyczących księżyca zimą 2024 r. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a obszary kolorowe wskazują, kiedy księżyc jest widoczny nad linią horyzontu. Pionowe kreski w kolorze szarym (nów) i niebieskim (pełnia) wskazują główne fazy księżyca. Etykieta powiązana z każdym paskiem wskazuje datę i godzinę osiągnięcia danej fazy, a towarzyszące jej etykiety czasowe wskazują godziny wschodu i zachodu księżyca dla najbliższego przedziału czasu, w którym księżyc znajduje się ponad linią horyzontu.

Za podstawę poziomu komfortu w kontekście wilgotności powietrza przyjęliśmy punkt rosy, jako że to od niego zależy czy pot paruje z powierzchni skóry, chłodząc tym samym ciało. Niższe punkty rosy odczuwane są jako bardziej suche, natomiast wyższe punkty rosy odczuwane są jako wyższa wilgotność. W przeciwieństwie do temperatury, która zwykle różni się znacząco między dniem a nocą, punkt rosy zmienia się wolniej, więc nawet jeśli w nocy temperatura może spaść, po parnym dniu można zazwyczaj oczekiwać parnej nocy.

Prawdopodobieństwo, że zimą w: Wyspy Cooka danego dnia będzie parno szybko maleje, spadając z 68% do 48% na przestrzeni pory roku.

Zimą najniższa szansa, że będzie parno wynosi 46% w dniu 9 sierpnia.

W celach poglądowych, w dniu 2 lutego, będącym najbardziej parnym dniem roku, warunki parności występują w 99% przypadków, natomiast w dniu 7 sierpnia, będącym najmniej parnym dniem roku, parność występuje w 46% przypadków.

W tej części przedstawiono średni godzinowy wektor wiatru (prędkość i kierunek) w terenie otwartym, na wysokości 10 metrów nad powierzchnią gruntu. Wiatr występujący w danym miejscu zależy w dużym stopniu od miejscowej topografii terenu i innych czynników, a wartości chwilowe prędkości i kierunku wiatru są o wiele bardziej zróżnicowane niż średnie godzinowe.

Średnia godzinowa prędkość wiatru zimą w: Wyspy Cooka stopniowo wzrasta, rosnąc na przestrzeni pory roku z 21,9 kilometra na godzinę do 22,7 kilometra na godzinę.

W celach poglądowych, w dniu 28 lipca, będącym najbardziej wietrznym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 23,3 kilometra na godzinę, natomiast w dniu 13 marca, będącym najspokojniejszym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 20,5 kilometra na godzinę.

Zimą najwyższa średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 23,3 kilometra na godzinę w dniu 28 lipca.

Jeżeli chodzi o średni godzinowy kierunek wiatru, w: Wyspy Cooka zimą wiatr wieje głównie z kierunku wschodniego, ze szczytowym udziałem w wysokości 50% w dniu 7 czerwca.

Wyspy Cooka znajduje się w pobliżu dużego zbiornika wodnego (np. oceanu, morza czy dużego jeziora). Ta część zawiera dane dotyczące średniej temperatury rozległej powierzchni tej wody.

Średnia temperatura wody powierzchniowej w: Wyspy Cooka zimą stopniowo maleje, spadając w ciągu tej pory roku o 1°C, z 26°C do 24°C.

Zimą najniższa średnia temperatura wody powierzchniowej wynosi 24°C w dniu 18 sierpnia.

W różnych miejscach na świecie sezon wegetacyjny jest definiowany inaczej, natomiast dla celów niniejszego raportu zdefiniowaliśmy go jako najdłuższy nieprzerwany okres z temperaturami powyżej zera (≥ 0°C) w ciągu roku (rozumianego jako rok kalendarzowy na półkuli północnej, lub okres od 1 lipca do 30 czerwca na półkuli południowej).

W Wyspy Cooka temperatury są na tyle wysokie przez cały rok, że omawianie sezonu wegetacyjnego w tym kontekście nie ma raczej sensu. Niemniej jednak, poniżej znajduje się wykres służący jako ilustracja rozkładu temperatur panujących w ciągu roku.

Wskaźnik stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) stanowi miernik całorocznej akumulacji ciepła stosowany do przewidywania rozwoju roślin i zwierząt i jest definiowany jako całka ciepła powyżej temperatury progowej, z pominięciem nadwyżki wartości powyżej temperatury maksymalnej. W ramach tego raportu, stosujemy temperaturę bazową równą 10°C i limit górny w wysokości 30°C.

Średnia skumulowana stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) w: Wyspy Cooka zimą bardzo szybko maleje, spadając o 4 122°C, z 4 876°C do 754°C w miarę upływu tej pory roku.

Ta część opisuje łączne dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni ziemi na terenie otwartym, z pełnym uwzględnieniem sezonowej zmienności długości dnia, wysokości górowania słońca nad linią horyzontu oraz pochłaniania promieniowania przez chmury i inne składniki atmosfery. Promieniowanie krótkofalowe obejmuje światło widzialne oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne w: Wyspy Cooka zimą wzrasta, rosnąc o tej porze roku o 1,3 kWh, z 3,6 kWh do 4,9 kWh.

Zimą najniższe średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne wynosi 3,5 kWh w dniu 9 czerwca.

Dla celów niniejszego raportu, współrzędne geograficzne Wyspy Cooka to: szerokość geograficzna -21,248°, długość geograficzna -159,785° i wysokość 0 m n.p.m.

Topografia terenu w obrębie 3 kilometry od Wyspy Cooka jest zasadniczo płaska, z maksymalną różnicą wysokości wynoszącą 0 metrów i średnią wysokością nad poziomem morza wynoszącą 0 metrów. W obrębie 16 kilometrów teren również jest zasadniczo płaski (0 metrów). W obrębie 80 kilometrów teren również jest zasadniczo płaski (0 metrów).

Teren w obrębie 3 kilometry od Wyspy Cooka obejmuje woda (100%), w obrębie 16 kilometrów obejmuje woda (100%), natomiast w obrębie 80 kilometrów obejmuje woda (100%).