Pogoda latem w: Nowy Jork Stany Zjednoczone

Maksymalne dzienne temperatury wzrastają o 2°C, z 24°C do 27°C, rzadko spadając poniżej 18°C lub przekraczając 34°C. Najwyższa średnia dzienna temperatura maksymalna wynosi 29°C w dniu 20 lipca.

Dzienne temperatury minimalne wzrastają o 3°C, z 16°C do 19°C, rzadko spadając poniżej 12°C lub przekraczając 25°C. Najwyższa średnia dzienna temperatura minimalna wynosi 22°C w dniu 21 lipca.

W celach poglądowych, w dniu 20 lipca, będącym najgorętszym dniem roku, temperatury w: Nowy Jork wynoszą zwykle od 22°C do 29°C, natomiast w dniu 29 stycznia, będącym najzimniejszym dniem roku, słupek rtęci wskazuje od -2°C do 4°C.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę średnich temperatur godzinowych w okresie letnim. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a kolor wskazuje średnią temperaturę dla danej godziny i dnia.

Gedzhukh, Rosja (odległość: 9 129 kilometrów) i Yatsuomachi-higashikumisaka, Japonia (10 866 kilometrów) są to odległe obce miejsca o temperaturach najbardziej zbliżonych do Nowy Jork (zobacz porównanie).

© OpenStreetMap contributors

Porównaj Nowy Jork z innym miastem:

PorównajMapa

Latem w: Nowy Jork zachmurzenie szybko maleje, a odsetek czasu, kiedy niebo jest pochmurne lub znacznie zachmurzone spada z 51% do 36%. Najniższe prawdopodobieństwo, że będzie pochmurno lub że wystąpi znaczne zachmurzenie wynosi 36% w dniu 28 sierpnia.

Najbardziej pogodny dzień lata to 28 sierpnia, kiedy niebo jest bezchmurne, niemal bezchmurne, lub częściowo zachmurzone 64% czasu.

W celach poglądowych, w dniu 3 stycznia, będącym najbardziej pochmurnym dniem roku, prawdopodobieństwo wystąpienia pochmurnego lub znacznie zachmurzonego nieba wynosi 53%, natomiast w dniu 28 sierpnia, będącym najbardziej bezchmurnym dniem w roku, szansa wystąpienia bezchmurnego, niemal bezchmurnego nieba lub częściowego zachmurzenia wynosi 64%.

Dzień obfitujący w opady to dzień kiedy opad atmosferyczny lub równoważnik wodny takiego opadu wynosi przynajmniej 1 milimetr. W: Nowy Jork w okresie letnim szansa, że dzień będzie obfitował w opady szybko maleje z 34% na początku tej pory roku do 27% pod koniec pory roku.

W celach poglądowych, najwyższe prawdopodobieństwo obfitych opadów ciągu roku wynosi 35% w dniu 31 lipca, natomiast najniższe prawdopodobieństwo to 22% w dniu 28 stycznia.

Opad deszczu

Aby przedstawić nie tylko sumę dla pory roku ale również zmiany w ciągu tej pory roku, schemat pokazuje skumulowany opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni z każdym dniem stanowiącym środek tego okresu.

Średni opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni latem w: Nowy Jork stopniowo maleje, z poziomu 95 milimetry na początku pory roku, kiedy rzadko przekracza on 167 milimetrów lub spada poniżej 42 milimetry, do poziomu 86 milimetrów na koniec pory roku, kiedy rzadko przekracza on 144 milimetry lub spada poniżej 33 milimetry.

Najwyższa średnia kumulacja w okresie 31-dniowym wynosi 95 milimetry w dniu 3 czerwca. Najniższa średnia kumulacja w okresie 31-dniowym wynosi 84 milimetry w dniu 4 lipca.

Latem w: Nowy Jork, długość dnia szybko maleje. Od początku do końca pory roku, długość dnia maleje o 1 godzina i 48 minut, co w ujęciu dziennym oznacza średni spadek o 1 minuta i 11 sekund i spadek o 8 minut i 20 sekund w kontekście tygodniowym.

Najkrótszy dzień lata to 31 sierpnia, kiedy światło dzienne trwa 13 godzin i 6 minut, a najdłuższy dzień to 20 czerwca, obejmujący 15 godzin i 6 minut światła dziennego.

Latem w: Nowy Jork słońce wschodzi najwcześniej o godz. 05:24 w dniu 14 czerwca, a najpóźniej 58 minut później o godz. 06:22 w dniu 31 sierpnia.

Słońce zachodzi najpóźniej o godz. 20:31 w dniu 27 czerwca a najwcześniej 1 godzina i 2 minuty wcześniej, o godz. 19:28 w dniu 31 sierpnia.

W 2024 r. w: Nowy Jork obowiązuje czas letni, natomiast ani początek ani koniec stosowania czasu letniego nie przypada latem, więc przez całą tę porę roku obowiązuje czas standardowy.

W celach poglądowych, w dniu 20 czerwca, będącym najdłuższym dniem roku, słońce wschodzi o godzinie 05:24 i zachodzi 15 godzin i 6 minut później, o godzinie 20:30, natomiast w dniu 21 grudnia, będącym najkrótszym dniem roku, wschód słońca ma miejsce o godzinie 07:16 a zachód 9 godzin i 15 minut później, o godzinie 16:32.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę wysokości wzniesienia słońca (kąta wzniosu słońca nad horyzontem) oraz azymutu (jego namiaru kompasowego) dla każdej godziny każdego dnia w okresie raportowania. Oś pozioma oznacza konkretny dzień roku, a oś pionowa daną godzinę dnia. Kolor tła wskazuje azymut słońca w danym dniu i o konkretnej godzinie tego dnia. Czarne izolinie to linie konturowe stałej wysokości wzniesienia słońca.

Poniższy rysunek obrazuje specyfikę kluczowych danych dotyczących księżyca latem 2024 r. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a obszary kolorowe wskazują, kiedy księżyc jest widoczny nad linią horyzontu. Pionowe kreski w kolorze szarym (nów) i niebieskim (pełnia) wskazują główne fazy księżyca. Etykieta powiązana z każdym paskiem wskazuje datę i godzinę osiągnięcia danej fazy, a towarzyszące jej etykiety czasowe wskazują godziny wschodu i zachodu księżyca dla najbliższego przedziału czasu, w którym księżyc znajduje się ponad linią horyzontu.

Za podstawę poziomu komfortu w kontekście wilgotności powietrza przyjęliśmy punkt rosy, jako że to od niego zależy czy pot paruje z powierzchni skóry, chłodząc tym samym ciało. Niższe punkty rosy odczuwane są jako bardziej suche, natomiast wyższe punkty rosy odczuwane są jako wyższa wilgotność. W przeciwieństwie do temperatury, która zwykle różni się znacząco między dniem a nocą, punkt rosy zmienia się wolniej, więc nawet jeśli w nocy temperatura może spaść, po parnym dniu można zazwyczaj oczekiwać parnej nocy.

Prawdopodobieństwo, że latem w: Nowy Jork danego dnia będzie parno bardzo szybko wzrasta, rosnąc z 13% do 33% na przestrzeni pory roku.

Latem najwyższa szansa, że będzie parno wynosi 54% w dniu 1 sierpnia.

W celach poglądowych, w dniu 1 sierpnia, będącym najbardziej parnym dniem roku, warunki parności występują w 54% przypadków, natomiast w dniu 14 grudnia, będącym najmniej parnym dniem roku, parność występuje w 0% przypadków.

W tej części przedstawiono średni godzinowy wektor wiatru (prędkość i kierunek) w terenie otwartym, na wysokości 10 metrów nad powierzchnią gruntu. Wiatr występujący w danym miejscu zależy w dużym stopniu od miejscowej topografii terenu i innych czynników, a wartości chwilowe prędkości i kierunku wiatru są o wiele bardziej zróżnicowane niż średnie godzinowe.

Średnia godzinowa prędkość wiatru latem w: Nowy Jork zasadniczo pozostaje taka sama, nie odbiegając od 10,6 kilometra na godzinę o więcej niż 0,6 kilometra na godzinę przez cały okres.

W celach poglądowych, w dniu 26 lutego, będącym najbardziej wietrznym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 16,6 kilometra na godzinę, natomiast w dniu 31 lipca, będącym najspokojniejszym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 10,1 kilometra na godzinę.

Latem najniższa średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 10,1 kilometra na godzinę w dniu 31 lipca.

Latem wiatr w: Nowy Jork wieje głównie z kierunku zachodniego od 1 czerwca do 13 czerwca i południowego od 13 czerwca do 31 sierpnia.

Nowy Jork znajduje się w pobliżu dużego zbiornika wodnego (np. oceanu, morza czy dużego jeziora). Ta część zawiera dane dotyczące średniej temperatury rozległej powierzchni tej wody.

Średnia temperatura wody powierzchniowej w: Nowy Jork latem bardzo szybko wzrasta, rosnąc w ciągu tej pory roku o 7°C, z 15°C do 22°C.

Latem najwyższa średnia temperatura wody powierzchniowej wynosi 23°C w dniu 10 sierpnia.

W różnych miejscach na świecie sezon wegetacyjny jest definiowany inaczej, natomiast dla celów niniejszego raportu zdefiniowaliśmy go jako najdłuższy nieprzerwany okres z temperaturami powyżej zera (≥ 0°C) w ciągu roku (rozumianego jako rok kalendarzowy na półkuli północnej, lub okres od 1 lipca do 30 czerwca na półkuli południowej).

Sezon wegetacyjny w Nowy Jork trwa zazwyczaj 7,8 miesiąca (238 dni), od około 28 marca do około 21 listopada, a jego początek rzadko przypada przed 11 marca lub po 13 kwietnia, natomiast koniec rzadko przypada przed 3 listopada lub po 12 grudnia.

Lato w: Nowy Jork przypada niezawodnie i całkowicie w trakcie sezonu wegetacyjnego.

Wskaźnik stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) stanowi miernik całorocznej akumulacji ciepła stosowany do przewidywania rozwoju roślin i zwierząt i jest definiowany jako całka ciepła powyżej temperatury progowej, z pominięciem nadwyżki wartości powyżej temperatury maksymalnej. W ramach tego raportu, stosujemy temperaturę bazową równą 10°C i limit górny w wysokości 30°C.

Średnia skumulowana stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) w: Nowy Jork latem bardzo szybko wzrasta, rosnąc o 1 237°C, z 352°C do 1 589°C w miarę upływu tej pory roku.

Ta część opisuje łączne dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni ziemi na terenie otwartym, z pełnym uwzględnieniem sezonowej zmienności długości dnia, wysokości górowania słońca nad linią horyzontu oraz pochłaniania promieniowania przez chmury i inne składniki atmosfery. Promieniowanie krótkofalowe obejmuje światło widzialne oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne w: Nowy Jork latem stopniowo maleje, spadając o tej porze roku o 0,9 kWh, z 6,5 kWh do 5,6 kWh.

Latem najwyższe średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne wynosi 6,8 kWh w dniu 29 czerwca.

Dla celów niniejszego raportu, współrzędne geograficzne Nowy Jork to: szerokość geograficzna 40,714°, długość geograficzna -74,006° i wysokość 9 m n.p.m.

Topografia terenu w obrębie 3 kilometry od Nowy Jork jest zasadniczo płaska, z maksymalną różnicą wysokości wynoszącą 26 metrów i średnią wysokością nad poziomem morza wynoszącą 3 metry. W obrębie 16 kilometrów teren jest zasadniczo płaski (112 metrów). W obrębie 80 kilometrów różnice wysokości terenu są niewielkie i wynoszą (505 metrów).

Teren w obrębie 3 kilometry od Nowy Jork obejmuje woda (58%) i powierzchnie sztuczne (40%), w obrębie 16 kilometrów obejmuje powierzchnie sztuczne (78%) i woda (20%), natomiast w obrębie 80 kilometrów obejmuje powierzchnie sztuczne (32%) i drzewa (32%).