Pogoda latem w: Mēga Etiopia

Dzienne temperatury maksymalne wynoszą około 21°C, rzadko spadając poniżej 18°C lub przekraczając 23°C. Najniższa średnia dzienna temperatura maksymalna wynosi 20°C w dniu 17 lipca.

Dzienne temperatury minimalne wynoszą około 14°C, rzadko spadając poniżej 12°C lub przekraczając 16°C. Najniższa średnia dzienna temperatura minimalna wynosi 14°C w dniu 22 lipca.

W celach poglądowych, w dniu 14 lutego, będącym najgorętszym dniem roku, temperatury w: Mēga wynoszą zwykle od 17°C do 28°C, natomiast w dniu 21 lipca, będącym najzimniejszym dniem roku, słupek rtęci wskazuje od 14°C do 20°C.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę średnich temperatur godzinowych w okresie letnim. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a kolor wskazuje średnią temperaturę dla danej godziny i dnia.

Salitrillos, Kostaryka (odległość: 13 465 kilometry) i Pimampiro, Ekwador (12 928 kilometrów) są to odległe obce miejsca o temperaturach najbardziej zbliżonych do Mēga (zobacz porównanie).

© OpenStreetMap contributors

Porównaj Mēga z innym miastem:

PorównajMapa

Latem w: Mēga zachmurzenie bardzo szybko maleje, a odsetek czasu, kiedy niebo jest pochmurne lub znacznie zachmurzone spada z 56% do 36%.

Najbardziej pogodny dzień lata to 31 sierpnia, kiedy niebo jest bezchmurne, niemal bezchmurne, lub częściowo zachmurzone 64% czasu.

W celach poglądowych, w dniu 17 kwietnia, będącym najbardziej pochmurnym dniem roku, prawdopodobieństwo wystąpienia pochmurnego lub znacznie zachmurzonego nieba wynosi 72%, natomiast w dniu 12 września, będącym najbardziej bezchmurnym dniem w roku, szansa wystąpienia bezchmurnego, niemal bezchmurnego nieba lub częściowego zachmurzenia wynosi 65%.

Dzień obfitujący w opady to dzień kiedy opad atmosferyczny lub równoważnik wodny takiego opadu wynosi przynajmniej 1 milimetr. W: Mēga w okresie letnim szansa, że dzień będzie obfitował w opady maleje z 11% na początku tej pory roku do 5% pod koniec pory roku.

W celach poglądowych, najwyższe prawdopodobieństwo obfitych opadów ciągu roku wynosi 55% w dniu 19 kwietnia, natomiast najniższe prawdopodobieństwo to 3% w dniu 13 lipca.

Opad deszczu

Aby przedstawić nie tylko sumę dla pory roku ale również zmiany w ciągu tej pory roku, schemat pokazuje skumulowany opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni z każdym dniem stanowiącym środek tego okresu.

Średni opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni latem w: Mēga maleje, z poziomu 24 milimetry na początku pory roku, kiedy rzadko przekracza on 66 milimetrów lub spada poniżej 1 milimetrów, do poziomu 8 milimetrów na koniec pory roku, kiedy rzadko przekracza on 19 milimetrów lub spada poniżej -0 milimetrów.

Najniższa średnia kumulacja w okresie 31-dniowym wynosi 4 milimetry w dniu 3 lipca.

Latem w: Mēga, długość dnia zasadniczo pozostaje taka sama. Najkrótszy dzień lata to 31 sierpnia, kiedy światło dzienne trwa 12 godzin i 11 minut, a najdłuższy dzień to 21 czerwca, obejmujący 12 godzin i 21 minut światła dziennego.

Latem w: Mēga słońce wschodzi najwcześniej o godz. 06:14 w dniu 1 czerwca, a najpóźniej 10 minut później o godz. 06:24 w dniu 5 sierpnia.

Słońce zachodzi najpóźniej o godz. 18:42 w dniu 19 lipca a najwcześniej 10 minut wcześniej, o godz. 18:32 w dniu 31 sierpnia.

W 2024 r. w Mēga nie obowiązuje czas letni.

W celach poglądowych, w dniu 20 czerwca, będącym najdłuższym dniem roku, słońce wschodzi o godzinie 06:17 i zachodzi 12 godzin i 21 minut później, o godzinie 18:39, natomiast w dniu 21 grudnia, będącym najkrótszym dniem roku, wschód słońca ma miejsce o godzinie 06:28 a zachód 11 godzin i 53 minuty później, o godzinie 18:21.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę wysokości wzniesienia słońca (kąta wzniosu słońca nad horyzontem) oraz azymutu (jego namiaru kompasowego) dla każdej godziny każdego dnia w okresie raportowania. Oś pozioma oznacza konkretny dzień roku, a oś pionowa daną godzinę dnia. Kolor tła wskazuje azymut słońca w danym dniu i o konkretnej godzinie tego dnia. Czarne izolinie to linie konturowe stałej wysokości wzniesienia słońca.

Poniższy rysunek obrazuje specyfikę kluczowych danych dotyczących księżyca latem 2024 r. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a obszary kolorowe wskazują, kiedy księżyc jest widoczny nad linią horyzontu. Pionowe kreski w kolorze szarym (nów) i niebieskim (pełnia) wskazują główne fazy księżyca. Etykieta powiązana z każdym paskiem wskazuje datę i godzinę osiągnięcia danej fazy, a towarzyszące jej etykiety czasowe wskazują godziny wschodu i zachodu księżyca dla najbliższego przedziału czasu, w którym księżyc znajduje się ponad linią horyzontu.

Za podstawę poziomu komfortu w kontekście wilgotności powietrza przyjęliśmy punkt rosy, jako że to od niego zależy czy pot paruje z powierzchni skóry, chłodząc tym samym ciało. Niższe punkty rosy odczuwane są jako bardziej suche, natomiast wyższe punkty rosy odczuwane są jako wyższa wilgotność. W przeciwieństwie do temperatury, która zwykle różni się znacząco między dniem a nocą, punkt rosy zmienia się wolniej, więc nawet jeśli w nocy temperatura może spaść, po parnym dniu można zazwyczaj oczekiwać parnej nocy.

Prawdopodobieństwo, że latem w: Mēga danego dnia będzie parno zasadniczo pozostaje takie samo, utrzymując się na stałym poziomie około 0% przez cały okres.

W celach poglądowych, w dniu 15 kwietnia, będącym najbardziej parnym dniem roku, warunki parności występują w 6% przypadków, natomiast w dniu 15 czerwca, będącym najmniej parnym dniem roku, parność występuje w 0% przypadków.

W tej części przedstawiono średni godzinowy wektor wiatru (prędkość i kierunek) w terenie otwartym, na wysokości 10 metrów nad powierzchnią gruntu. Wiatr występujący w danym miejscu zależy w dużym stopniu od miejscowej topografii terenu i innych czynników, a wartości chwilowe prędkości i kierunku wiatru są o wiele bardziej zróżnicowane niż średnie godzinowe.

Średnia godzinowa prędkość wiatru latem w: Mēga szybko wzrasta, rosnąc na przestrzeni pory roku z 17,8 kilometra na godzinę do 21,6 kilometra na godzinę.

W celach poglądowych, w dniu 30 sierpnia, będącym najbardziej wietrznym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 21,6 kilometra na godzinę, natomiast w dniu 30 kwietnia, będącym najspokojniejszym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 16,2 kilometra na godzinę.

Latem najwyższa średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 21,6 kilometra na godzinę w dniu 31 sierpnia.

Jeżeli chodzi o średni godzinowy kierunek wiatru, w: Mēga latem wiatr wieje głównie z kierunku południowego, ze szczytowym udziałem w wysokości 97% w dniu 2 sierpnia.

W różnych miejscach na świecie sezon wegetacyjny jest definiowany inaczej, natomiast dla celów niniejszego raportu zdefiniowaliśmy go jako najdłuższy nieprzerwany okres z temperaturami powyżej zera (≥ 0°C) w ciągu roku (rozumianego jako rok kalendarzowy na półkuli północnej, lub okres od 1 lipca do 30 czerwca na półkuli południowej).

W Mēga temperatury są na tyle wysokie przez cały rok, że omawianie sezonu wegetacyjnego w tym kontekście nie ma raczej sensu. Niemniej jednak, poniżej znajduje się wykres służący jako ilustracja rozkładu temperatur panujących w ciągu roku.

Wskaźnik stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) stanowi miernik całorocznej akumulacji ciepła stosowany do przewidywania rozwoju roślin i zwierząt i jest definiowany jako całka ciepła powyżej temperatury progowej, z pominięciem nadwyżki wartości powyżej temperatury maksymalnej. W ramach tego raportu, stosujemy temperaturę bazową równą 10°C i limit górny w wysokości 30°C.

Średnia skumulowana stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) w: Mēga latem bardzo szybko wzrasta, rosnąc o 614°C, z 1 572°C do 2 186°C w miarę upływu tej pory roku.

Ta część opisuje łączne dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni ziemi na terenie otwartym, z pełnym uwzględnieniem sezonowej zmienności długości dnia, wysokości górowania słońca nad linią horyzontu oraz pochłaniania promieniowania przez chmury i inne składniki atmosfery. Promieniowanie krótkofalowe obejmuje światło widzialne oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne w: Mēga latem stopniowo wzrasta, rosnąc o tej porze roku o 0,6 kWh, z 6,4 kWh do 7,0 kWh.

Dla celów niniejszego raportu, współrzędne geograficzne Mēga to: szerokość geograficzna 4,050°, długość geograficzna 38,300° i wysokość 1 819 m n.p.m.

Topografię w obrębie 3 kilometry od Mēga charakteryzują bardzo znaczne różnice wysokości terenu, maksymalnie do 363 metry, przy średniej wysokości nad poziomem morza wynoszącej 1 759 metrów. W obrębie 16 kilometrów występują bardzo znaczne różnice wysokości terenu (1 213 metrów). W obrębie 80 kilometrów również występują ogromne różnice wysokości terenu (1 866 metrów).

Teren w obrębie 3 kilometry od Mēga obejmuje krzewy (67%) i pola uprawne (32%), w obrębie 16 kilometrów obejmuje użytki zielone (44%) i krzewy (25%), natomiast w obrębie 80 kilometrów obejmuje użytki zielone (64%) i krzewy (22%).