Pogoda zimą w: Mēga Etiopia

Maksymalne dzienne temperatury wzrastają o 3°C, z 24°C do 27°C, rzadko spadając poniżej 22°C lub przekraczając 30°C. Najwyższa średnia dzienna temperatura maksymalna wynosi 28°C w dniu 15 lutego.

Dzienne temperatury minimalne wzrastają o 2°C, z 15°C do 17°C, rzadko spadając poniżej 14°C lub przekraczając 19°C. Najwyższa średnia dzienna temperatura minimalna wynosi 17°C w dniu 26 lutego.

W celach poglądowych, w dniu 14 lutego, będącym najgorętszym dniem roku, temperatury w: Mēga wynoszą zwykle od 17°C do 28°C, natomiast w dniu 21 lipca, będącym najzimniejszym dniem roku, słupek rtęci wskazuje od 14°C do 20°C.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę średnich temperatur godzinowych w okresie zimowym. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a kolor wskazuje średnią temperaturę dla danej godziny i dnia.

Salitrillos, Kostaryka (odległość: 13 465 kilometry) i Pimampiro, Ekwador (12 928 kilometrów) są to odległe obce miejsca o temperaturach najbardziej zbliżonych do Mēga (zobacz porównanie).

© OpenStreetMap contributors

Porównaj Mēga z innym miastem:

PorównajMapa

Zimą w: Mēga zachmurzenie stopniowo wzrasta, a odsetek czasu, kiedy niebo jest pochmurne lub znacznie zachmurzone wzrasta z 53% do 59%. Najniższe prawdopodobieństwo, że będzie pochmurno lub że wystąpi znaczne zachmurzenie wynosi 52% w dniu 5 grudnia.

Najbardziej pogodny dzień zimy to 5 grudnia, kiedy niebo jest bezchmurne, niemal bezchmurne, lub częściowo zachmurzone 48% czasu.

W celach poglądowych, w dniu 17 kwietnia, będącym najbardziej pochmurnym dniem roku, prawdopodobieństwo wystąpienia pochmurnego lub znacznie zachmurzonego nieba wynosi 72%, natomiast w dniu 12 września, będącym najbardziej bezchmurnym dniem w roku, szansa wystąpienia bezchmurnego, niemal bezchmurnego nieba lub częściowego zachmurzenia wynosi 65%.

Dzień obfitujący w opady to dzień kiedy opad atmosferyczny lub równoważnik wodny takiego opadu wynosi przynajmniej 1 milimetr. W: Mēga w okresie zimowym szansa, że dzień będzie obfitował w opady stopniowo maleje z 15% na początku tej pory roku do 12% pod koniec pory roku.

W celach poglądowych, najwyższe prawdopodobieństwo obfitych opadów ciągu roku wynosi 55% w dniu 19 kwietnia, natomiast najniższe prawdopodobieństwo to 3% w dniu 13 lipca.

Opad deszczu

Aby przedstawić nie tylko sumę dla pory roku ale również zmiany w ciągu tej pory roku, schemat pokazuje skumulowany opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni z każdym dniem stanowiącym środek tego okresu.

Średni opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni w okresie zimowym w: Mēga zasadniczo pozostaje taki sam, utrzymując się na stałym poziomie około 16 milimetrów przez cały okres i rzadko przekraczając 59 milimetrów lub spadając poniżej -0 milimetrów.

Najniższa średnia kumulacja w okresie 31-dniowym wynosi 8 milimetrów w dniu 5 stycznia.

Zimą w: Mēga, długość dnia zasadniczo pozostaje taka sama. Najkrótszy dzień zimy to 20 grudnia, kiedy światło dzienne trwa 11 godzin i 53 minuty, a najdłuższy dzień to 28 lutego, obejmujący 12 godzin i 2 minuty światła dziennego.

Zimą w: Mēga słońce wschodzi najwcześniej o godz. 06:18 w dniu 1 grudnia, a najpóźniej 23 minuty później o godz. 06:41 w dniu 4 lutego.

Słońce zachodzi najwcześniej o godz. 18:13 w dniu 1 grudnia a najpóźniej 28 minut później o godz. 18:40 w dniu 20 lutego.

W 2024 r. w Mēga nie obowiązuje czas letni.

W celach poglądowych, w dniu 20 czerwca, będącym najdłuższym dniem roku, słońce wschodzi o godzinie 06:17 i zachodzi 12 godzin i 21 minut później, o godzinie 18:39, natomiast w dniu 21 grudnia, będącym najkrótszym dniem roku, wschód słońca ma miejsce o godzinie 06:28 a zachód 11 godzin i 53 minuty później, o godzinie 18:21.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę wysokości wzniesienia słońca (kąta wzniosu słońca nad horyzontem) oraz azymutu (jego namiaru kompasowego) dla każdej godziny każdego dnia w okresie raportowania. Oś pozioma oznacza konkretny dzień roku, a oś pionowa daną godzinę dnia. Kolor tła wskazuje azymut słońca w danym dniu i o konkretnej godzinie tego dnia. Czarne izolinie to linie konturowe stałej wysokości wzniesienia słońca.

Poniższy rysunek obrazuje specyfikę kluczowych danych dotyczących księżyca zimą 2024 r. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a obszary kolorowe wskazują, kiedy księżyc jest widoczny nad linią horyzontu. Pionowe kreski w kolorze szarym (nów) i niebieskim (pełnia) wskazują główne fazy księżyca. Etykieta powiązana z każdym paskiem wskazuje datę i godzinę osiągnięcia danej fazy, a towarzyszące jej etykiety czasowe wskazują godziny wschodu i zachodu księżyca dla najbliższego przedziału czasu, w którym księżyc znajduje się ponad linią horyzontu.

Za podstawę poziomu komfortu w kontekście wilgotności powietrza przyjęliśmy punkt rosy, jako że to od niego zależy czy pot paruje z powierzchni skóry, chłodząc tym samym ciało. Niższe punkty rosy odczuwane są jako bardziej suche, natomiast wyższe punkty rosy odczuwane są jako wyższa wilgotność. W przeciwieństwie do temperatury, która zwykle różni się znacząco między dniem a nocą, punkt rosy zmienia się wolniej, więc nawet jeśli w nocy temperatura może spaść, po parnym dniu można zazwyczaj oczekiwać parnej nocy.

Prawdopodobieństwo, że zimą w: Mēga danego dnia będzie parno zasadniczo pozostaje takie samo, nie odbiegając od 1% o więcej niż 1% przez cały okres.

Zimą najniższa szansa, że będzie parno wynosi 1% w dniu 11 stycznia.

W celach poglądowych, w dniu 15 kwietnia, będącym najbardziej parnym dniem roku, warunki parności występują w 6% przypadków, natomiast w dniu 15 czerwca, będącym najmniej parnym dniem roku, parność występuje w 0% przypadków.

W tej części przedstawiono średni godzinowy wektor wiatru (prędkość i kierunek) w terenie otwartym, na wysokości 10 metrów nad powierzchnią gruntu. Wiatr występujący w danym miejscu zależy w dużym stopniu od miejscowej topografii terenu i innych czynników, a wartości chwilowe prędkości i kierunku wiatru są o wiele bardziej zróżnicowane niż średnie godzinowe.

Średnia godzinowa prędkość wiatru zimą w: Mēga stopniowo wzrasta, rosnąc na przestrzeni pory roku z 18,7 kilometra na godzinę do 20,1 kilometra na godzinę.

W celach poglądowych, w dniu 30 sierpnia, będącym najbardziej wietrznym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 21,6 kilometra na godzinę, natomiast w dniu 30 kwietnia, będącym najspokojniejszym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 16,2 kilometra na godzinę.

Jeżeli chodzi o średni godzinowy kierunek wiatru, w: Mēga zimą wiatr wieje głównie z kierunku wschodniego, ze szczytowym udziałem w wysokości 99% w dniu 16 grudnia.

W różnych miejscach na świecie sezon wegetacyjny jest definiowany inaczej, natomiast dla celów niniejszego raportu zdefiniowaliśmy go jako najdłuższy nieprzerwany okres z temperaturami powyżej zera (≥ 0°C) w ciągu roku (rozumianego jako rok kalendarzowy na półkuli północnej, lub okres od 1 lipca do 30 czerwca na półkuli południowej).

W Mēga temperatury są na tyle wysokie przez cały rok, że omawianie sezonu wegetacyjnego w tym kontekście nie ma raczej sensu. Niemniej jednak, poniżej znajduje się wykres służący jako ilustracja rozkładu temperatur panujących w ciągu roku.

Wskaźnik stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) stanowi miernik całorocznej akumulacji ciepła stosowany do przewidywania rozwoju roślin i zwierząt i jest definiowany jako całka ciepła powyżej temperatury progowej, z pominięciem nadwyżki wartości powyżej temperatury maksymalnej. W ramach tego raportu, stosujemy temperaturę bazową równą 10°C i limit górny w wysokości 30°C.

Średnia skumulowana stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) w: Mēga zimą bardzo szybko maleje, spadając o 2 260°C, z 2 938°C do 678°C w miarę upływu tej pory roku.

Ta część opisuje łączne dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni ziemi na terenie otwartym, z pełnym uwzględnieniem sezonowej zmienności długości dnia, wysokości górowania słońca nad linią horyzontu oraz pochłaniania promieniowania przez chmury i inne składniki atmosfery. Promieniowanie krótkofalowe obejmuje światło widzialne oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne w: Mēga zimą stopniowo wzrasta, rosnąc o tej porze roku o 0,8 kWh, z 6,6 kWh do 7,4 kWh.

Dla celów niniejszego raportu, współrzędne geograficzne Mēga to: szerokość geograficzna 4,050°, długość geograficzna 38,300° i wysokość 1 819 m n.p.m.

Topografię w obrębie 3 kilometry od Mēga charakteryzują bardzo znaczne różnice wysokości terenu, maksymalnie do 363 metry, przy średniej wysokości nad poziomem morza wynoszącej 1 759 metrów. W obrębie 16 kilometrów występują bardzo znaczne różnice wysokości terenu (1 213 metrów). W obrębie 80 kilometrów również występują ogromne różnice wysokości terenu (1 866 metrów).

Teren w obrębie 3 kilometry od Mēga obejmuje krzewy (67%) i pola uprawne (32%), w obrębie 16 kilometrów obejmuje użytki zielone (44%) i krzewy (25%), natomiast w obrębie 80 kilometrów obejmuje użytki zielone (64%) i krzewy (22%).