Pogoda jesienią w: Maneromango Tanzania

Maksymalne dzienne temperatury spadają o 3°C, z 32°C do 29°C, rzadko spadając poniżej 27°C lub przekraczając 35°C.

Dzienne temperatury minimalne spadają o 4°C, z 22°C do 17°C, rzadko spadając poniżej 16°C lub przekraczając 23°C.

W celach poglądowych, w dniu 26 października, będącym najgorętszym dniem roku, temperatury w: Maneromango wynoszą zwykle od 19°C do 32°C, natomiast w dniu 11 lipca, będącym najzimniejszym dniem roku, słupek rtęci wskazuje od 16°C do 29°C.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę średnich temperatur godzinowych w okresie jesiennym. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a kolor wskazuje średnią temperaturę dla danej godziny i dnia.

Tulum, Meksyk (odległość: 14 073 kilometry); Zaza del Medio, Kuba (13 219 kilometrów) i Miracema, Brazylia (8 796 kilometrów) są to odległe obce miejsca o temperaturach najbardziej zbliżonych do Maneromango (zobacz porównanie).

© OpenStreetMap contributors

Porównaj Maneromango z innym miastem:

PorównajMapa

Jesienią w: Maneromango zachmurzenie bardzo szybko maleje, a odsetek czasu, kiedy niebo jest pochmurne lub znacznie zachmurzone spada z 76% do 35%.

Najbardziej pogodny dzień jesieni to 31 maja, kiedy niebo jest bezchmurne, niemal bezchmurne, lub częściowo zachmurzone 65% czasu.

W celach poglądowych, w dniu 1 lutego, będącym najbardziej pochmurnym dniem roku, prawdopodobieństwo wystąpienia pochmurnego lub znacznie zachmurzonego nieba wynosi 78%, natomiast w dniu 31 sierpnia, będącym najbardziej bezchmurnym dniem w roku, szansa wystąpienia bezchmurnego, niemal bezchmurnego nieba lub częściowego zachmurzenia wynosi 79%.

Dzień obfitujący w opady to dzień kiedy opad atmosferyczny lub równoważnik wodny takiego opadu wynosi przynajmniej 1 milimetr. W: Maneromango w okresie jesiennym szansa, że dzień będzie obfitował w opady bardzo szybko maleje z 44% na początku tej pory roku do 20% pod koniec pory roku.

W celach poglądowych, najwyższe prawdopodobieństwo obfitych opadów ciągu roku wynosi 72% w dniu 6 kwietnia, natomiast najniższe prawdopodobieństwo to 5% w dniu 10 lipca.

Opad deszczu

Aby przedstawić nie tylko sumę dla pory roku ale również zmiany w ciągu tej pory roku, schemat pokazuje skumulowany opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni z każdym dniem stanowiącym środek tego okresu.

Średni opad deszczu w ruchomym okresie 31 dni jesienią w: Maneromango bardzo szybko maleje, z poziomu 107 milimetrów na początku pory roku, kiedy rzadko przekracza on 211 milimetrów lub spada poniżej 27 milimetrów, do poziomu 44 milimetry na koniec pory roku, kiedy rzadko przekracza on 111 milimetrów lub spada poniżej 3 milimetry.

Najwyższa średnia kumulacja w okresie 31-dniowym wynosi 184 milimetry w dniu 10 kwietnia.

Jesienią w: Maneromango, długość dnia maleje. Od początku do końca pory roku, długość dnia maleje o 30 minut, co w ujęciu dziennym oznacza średni spadek o 20 sekund i spadek o 2 minuty i 19 sekund w kontekście tygodniowym.

Najkrótszy dzień jesieni to 31 maja, kiedy światło dzienne trwa 11 godzin i 44 minuty, a najdłuższy dzień to 1 marca, obejmujący 12 godzin i 14 minut światła dziennego.

Jesienią w: Maneromango słońce wschodzi najwcześniej o godz. 06:26 w dniu 26 kwietnia, a najpóźniej 4 minuty później o godz. 06:30 w dniu 31 maja.

Słońce zachodzi najpóźniej o godz. 18:44 w dniu 1 marca a najwcześniej 30 minut wcześniej, o godz. 18:14 w dniu 24 maja.

W 2024 r. w Maneromango nie obowiązuje czas letni.

W celach poglądowych, w dniu 21 grudnia, będącym najdłuższym dniem roku, słońce wschodzi o godzinie 06:06 i zachodzi 12 godzin i 33 minuty później, o godzinie 18:39, natomiast w dniu 20 czerwca, będącym najkrótszym dniem roku, wschód słońca ma miejsce o godzinie 06:35 a zachód 11 godzin i 42 minuty później, o godzinie 18:17.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę wysokości wzniesienia słońca (kąta wzniosu słońca nad horyzontem) oraz azymutu (jego namiaru kompasowego) dla każdej godziny każdego dnia w okresie raportowania. Oś pozioma oznacza konkretny dzień roku, a oś pionowa daną godzinę dnia. Kolor tła wskazuje azymut słońca w danym dniu i o konkretnej godzinie tego dnia. Czarne izolinie to linie konturowe stałej wysokości wzniesienia słońca.

Poniższy rysunek obrazuje specyfikę kluczowych danych dotyczących księżyca jesienią 2024 r. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a obszary kolorowe wskazują, kiedy księżyc jest widoczny nad linią horyzontu. Pionowe kreski w kolorze szarym (nów) i niebieskim (pełnia) wskazują główne fazy księżyca. Etykieta powiązana z każdym paskiem wskazuje datę i godzinę osiągnięcia danej fazy, a towarzyszące jej etykiety czasowe wskazują godziny wschodu i zachodu księżyca dla najbliższego przedziału czasu, w którym księżyc znajduje się ponad linią horyzontu.

Za podstawę poziomu komfortu w kontekście wilgotności powietrza przyjęliśmy punkt rosy, jako że to od niego zależy czy pot paruje z powierzchni skóry, chłodząc tym samym ciało. Niższe punkty rosy odczuwane są jako bardziej suche, natomiast wyższe punkty rosy odczuwane są jako wyższa wilgotność. W przeciwieństwie do temperatury, która zwykle różni się znacząco między dniem a nocą, punkt rosy zmienia się wolniej, więc nawet jeśli w nocy temperatura może spaść, po parnym dniu można zazwyczaj oczekiwać parnej nocy.

Prawdopodobieństwo, że jesienią w: Maneromango danego dnia będzie parno bardzo szybko maleje, spadając z 99% do 78% na przestrzeni pory roku.

Jesienią najwyższa szansa, że będzie parno wynosi 100% w dniu 5 kwietnia.

W celach poglądowych, w dniu 29 marca, będącym najbardziej parnym dniem roku, warunki parności występują w 100% przypadków, natomiast w dniu 22 lipca, będącym najmniej parnym dniem roku, parność występuje w 30% przypadków.

W tej części przedstawiono średni godzinowy wektor wiatru (prędkość i kierunek) w terenie otwartym, na wysokości 10 metrów nad powierzchnią gruntu. Wiatr występujący w danym miejscu zależy w dużym stopniu od miejscowej topografii terenu i innych czynników, a wartości chwilowe prędkości i kierunku wiatru są o wiele bardziej zróżnicowane niż średnie godzinowe.

Średnia godzinowa prędkość wiatru jesienią w: Maneromango stopniowo wzrasta, rosnąc na przestrzeni pory roku z 9,3 kilometra na godzinę do 10,3 kilometra na godzinę.

W celach poglądowych, w dniu 23 września, będącym najbardziej wietrznym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 13,2 kilometra na godzinę, natomiast w dniu 25 marca, będącym najspokojniejszym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 7,6 kilometra na godzinę.

Jesienią najniższa średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 7,6 kilometra na godzinę w dniu 25 marca.

Jesienią wiatr w: Maneromango wieje głównie z kierunku wschodniego od 1 marca do 15 kwietnia i południowego od 15 kwietnia do 31 maja.

Maneromango znajduje się w pobliżu dużego zbiornika wodnego (np. oceanu, morza czy dużego jeziora). Ta część zawiera dane dotyczące średniej temperatury rozległej powierzchni tej wody.

Średnia temperatura wody powierzchniowej w: Maneromango jesienią stopniowo maleje, spadając w ciągu tej pory roku o 2°C, z 29°C do 27°C.

Jesienią najwyższa średnia temperatura wody powierzchniowej wynosi 29°C w dniu 24 marca.

W różnych miejscach na świecie sezon wegetacyjny jest definiowany inaczej, natomiast dla celów niniejszego raportu zdefiniowaliśmy go jako najdłuższy nieprzerwany okres z temperaturami powyżej zera (≥ 0°C) w ciągu roku (rozumianego jako rok kalendarzowy na półkuli północnej, lub okres od 1 lipca do 30 czerwca na półkuli południowej).

W Maneromango temperatury są na tyle wysokie przez cały rok, że omawianie sezonu wegetacyjnego w tym kontekście nie ma raczej sensu. Niemniej jednak, poniżej znajduje się wykres służący jako ilustracja rozkładu temperatur panujących w ciągu roku.

Wskaźnik stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) stanowi miernik całorocznej akumulacji ciepła stosowany do przewidywania rozwoju roślin i zwierząt i jest definiowany jako całka ciepła powyżej temperatury progowej, z pominięciem nadwyżki wartości powyżej temperatury maksymalnej. W ramach tego raportu, stosujemy temperaturę bazową równą 10°C i limit górny w wysokości 30°C.

Średnia skumulowana stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) w: Maneromango jesienią bardzo szybko wzrasta, rosnąc o 1 278°C, z 3 482°C do 4 760°C w miarę upływu tej pory roku.

Ta część opisuje łączne dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni ziemi na terenie otwartym, z pełnym uwzględnieniem sezonowej zmienności długości dnia, wysokości górowania słońca nad linią horyzontu oraz pochłaniania promieniowania przez chmury i inne składniki atmosfery. Promieniowanie krótkofalowe obejmuje światło widzialne oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne w: Maneromango jesienią zasadniczo pozostaje takie samo, nie odbiegając o tej porze roku od 5,6 kWh o więcej niż 0,2 kWh.

Jesienią najniższe średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne wynosi 5,4 kWh w dniu 24 marca.

Dla celów niniejszego raportu, współrzędne geograficzne Maneromango to: szerokość geograficzna -7,199°, długość geograficzna 38,785° i wysokość 383 m n.p.m.

Topografię w obrębie 3 kilometry od Maneromango charakteryzują znaczne różnice wysokości terenu, maksymalnie do 170 metrów, przy średniej wysokości nad poziomem morza wynoszącej 341 metrów. W obrębie 16 kilometrów występują znaczne różnice wysokości terenu (326 metrów). W obrębie 80 kilometrów również występują bardzo znaczne różnice wysokości terenu (461 metrów).

Teren w obrębie 3 kilometry od Maneromango obejmuje drzewa (59%) i pola uprawne (41%), w obrębie 16 kilometrów obejmuje drzewa (82%) i pola uprawne (13%), natomiast w obrębie 80 kilometrów obejmuje drzewa (48%) i pola uprawne (14%).