Pogoda wiosną w: Ţahţā Egipt

Maksymalne dzienne temperatury wzrastają o 13°C, z 25°C do 38°C, rzadko spadając poniżej 19°C lub przekraczając 42°C.

Dzienne temperatury minimalne wzrastają o 12°C, z 11°C do 23°C, rzadko spadając poniżej 8°C lub przekraczając 26°C.

W celach poglądowych, w dniu 20 lipca, będącym najgorętszym dniem roku, temperatury w: Ţahţā wynoszą zwykle od 25°C do 38°C, natomiast w dniu 17 stycznia, będącym najzimniejszym dniem roku, słupek rtęci wskazuje od 8°C do 21°C.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę średnich temperatur godzinowych w okresie wiosennym. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a kolor wskazuje średnią temperaturę dla danej godziny i dnia.

Nuevo Laredo, Meksyk (odległość: 12 043 kilometry) jest to odległe obce miejsce o temperaturach najbardziej zbliżonych do Ţahţā (zobacz porównanie).

© OpenStreetMap contributors

Porównaj Ţahţā z innym miastem:

PorównajMapa

Wiosną w: Ţahţā zachmurzenie maleje, a odsetek czasu, kiedy niebo jest pochmurne lub znacznie zachmurzone spada z 20% do 10%. Najwyższe prawdopodobieństwo, że będzie pochmurno lub że wystąpi znaczne zachmurzenie wynosi 22% w dniu 23 kwietnia.

Najbardziej pogodny dzień wiosny to 31 maja, kiedy niebo jest bezchmurne, niemal bezchmurne, lub częściowo zachmurzone 90% czasu.

W celach poglądowych, w dniu 11 grudnia, będącym najbardziej pochmurnym dniem roku, prawdopodobieństwo wystąpienia pochmurnego lub znacznie zachmurzonego nieba wynosi 26%, natomiast w dniu 7 września, będącym najbardziej bezchmurnym dniem w roku, szansa wystąpienia bezchmurnego, niemal bezchmurnego nieba lub częściowego zachmurzenia wynosi 98%.

Wiosną w: Ţahţā, długość dnia bardzo szybko wzrasta. Od początku do końca pory roku, długość dnia rośnie o 2 godziny i 5 minut, co w ujęciu dziennym oznacza średni wzrost o 1 minuta i 22 sekundy i wzrost o 9 minut i 36 sekund w kontekście tygodniowym.

Najkrótszy dzień wiosny to 1 marca, kiedy światło dzienne trwa 11 godzin i 38 minut, a najdłuższy dzień to 31 maja, obejmujący 13 godzin i 42 minuty światła dziennego.

Wiosną w: Ţahţā słońce wschodzi najwcześniej o godz. 05:20 w dniu 25 kwietnia, a najpóźniej 59 minut później o godz. 06:19 w dniu 26 kwietnia.

Słońce zachodzi najwcześniej o godz. 17:55 w dniu 1 marca a najpóźniej 1 godzina i 48 minut później o godz. 19:43 w dniu 31 maja.

Stosowanie czasu letniego (DST) kończy się o godz. 01:00 w dniu 26 kwietnia 2024, przesuwając wschód i zachód słońca o godzinę wcześniej.

W celach poglądowych, w dniu 20 czerwca, będącym najdłuższym dniem roku, słońce wschodzi o godzinie 06:00 i zachodzi 13 godzin i 50 minut później, o godzinie 19:50, natomiast w dniu 21 grudnia, będącym najkrótszym dniem roku, wschód słońca ma miejsce o godzinie 06:38 a zachód 10 godzin i 27 minut później, o godzinie 17:05.

Poniższy schemat obrazuje specyfikę wysokości wzniesienia słońca (kąta wzniosu słońca nad horyzontem) oraz azymutu (jego namiaru kompasowego) dla każdej godziny każdego dnia w okresie raportowania. Oś pozioma oznacza konkretny dzień roku, a oś pionowa daną godzinę dnia. Kolor tła wskazuje azymut słońca w danym dniu i o konkretnej godzinie tego dnia. Czarne izolinie to linie konturowe stałej wysokości wzniesienia słońca.

Poniższy rysunek obrazuje specyfikę kluczowych danych dotyczących księżyca wiosną 2024 r. Oś pozioma oznacza konkretny dzień, oś pionowa to godziny doby, a obszary kolorowe wskazują, kiedy księżyc jest widoczny nad linią horyzontu. Pionowe kreski w kolorze szarym (nów) i niebieskim (pełnia) wskazują główne fazy księżyca. Etykieta powiązana z każdym paskiem wskazuje datę i godzinę osiągnięcia danej fazy, a towarzyszące jej etykiety czasowe wskazują godziny wschodu i zachodu księżyca dla najbliższego przedziału czasu, w którym księżyc znajduje się ponad linią horyzontu.

Za podstawę poziomu komfortu w kontekście wilgotności powietrza przyjęliśmy punkt rosy, jako że to od niego zależy czy pot paruje z powierzchni skóry, chłodząc tym samym ciało. Niższe punkty rosy odczuwane są jako bardziej suche, natomiast wyższe punkty rosy odczuwane są jako wyższa wilgotność. W przeciwieństwie do temperatury, która zwykle różni się znacząco między dniem a nocą, punkt rosy zmienia się wolniej, więc nawet jeśli w nocy temperatura może spaść, po parnym dniu można zazwyczaj oczekiwać parnej nocy.

Prawdopodobieństwo, że wiosną w: Ţahţā danego dnia będzie parno zasadniczo pozostaje takie samo, utrzymując się na stałym poziomie około 0% przez cały okres.

W celach poglądowych, w dniu 23 sierpnia, będącym najbardziej parnym dniem roku, warunki parności występują w 2% przypadków, natomiast w dniu 1 stycznia, będącym najmniej parnym dniem roku, parność występuje w 0% przypadków.

W tej części przedstawiono średni godzinowy wektor wiatru (prędkość i kierunek) w terenie otwartym, na wysokości 10 metrów nad powierzchnią gruntu. Wiatr występujący w danym miejscu zależy w dużym stopniu od miejscowej topografii terenu i innych czynników, a wartości chwilowe prędkości i kierunku wiatru są o wiele bardziej zróżnicowane niż średnie godzinowe.

Średnia godzinowa prędkość wiatru wiosną w: Ţahţā szybko wzrasta, rosnąc na przestrzeni pory roku z 14,2 kilometra na godzinę do 17,9 kilometra na godzinę.

W celach poglądowych, w dniu 17 czerwca, będącym najbardziej wietrznym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 18,6 kilometra na godzinę, natomiast w dniu 1 stycznia, będącym najspokojniejszym dniem roku, średnia dobowa prędkość wiatru wynosi 12,5 kilometra na godzinę.

Jeżeli chodzi o średni godzinowy kierunek wiatru, w: Ţahţā wiosną wiatr wieje głównie z kierunku północnego, ze szczytowym udziałem w wysokości 85% w dniu 31 maja.

W różnych miejscach na świecie sezon wegetacyjny jest definiowany inaczej, natomiast dla celów niniejszego raportu zdefiniowaliśmy go jako najdłuższy nieprzerwany okres z temperaturami powyżej zera (≥ 0°C) w ciągu roku (rozumianego jako rok kalendarzowy na półkuli północnej, lub okres od 1 lipca do 30 czerwca na półkuli południowej).

W Ţahţā temperatury są na tyle wysokie przez cały rok, że omawianie sezonu wegetacyjnego w tym kontekście nie ma raczej sensu. Niemniej jednak, poniżej znajduje się wykres służący jako ilustracja rozkładu temperatur panujących w ciągu roku.

Wskaźnik stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) stanowi miernik całorocznej akumulacji ciepła stosowany do przewidywania rozwoju roślin i zwierząt i jest definiowany jako całka ciepła powyżej temperatury progowej, z pominięciem nadwyżki wartości powyżej temperatury maksymalnej. W ramach tego raportu, stosujemy temperaturę bazową równą 10°C i limit górny w wysokości 30°C.

Średnia skumulowana stopniodni okresu wegetacyjnego (GDD) w: Ţahţā wiosną bardzo szybko wzrasta, rosnąc o 1 238°C, z 320°C do 1 558°C w miarę upływu tej pory roku.

Ta część opisuje łączne dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni ziemi na terenie otwartym, z pełnym uwzględnieniem sezonowej zmienności długości dnia, wysokości górowania słońca nad linią horyzontu oraz pochłaniania promieniowania przez chmury i inne składniki atmosfery. Promieniowanie krótkofalowe obejmuje światło widzialne oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Średnie dobowe padające krótkofalowe promieniowanie słoneczne w: Ţahţā wiosną bardzo szybko wzrasta, rosnąc o tej porze roku o 2,3 kWh, z 6,0 kWh do 8,3 kWh.

Dla celów niniejszego raportu, współrzędne geograficzne Ţahţā to: szerokość geograficzna 26,769°, długość geograficzna 31,502° i wysokość 66 m n.p.m.

Topografia terenu w obrębie 3 kilometry od Ţahţā jest zasadniczo płaska, z maksymalną różnicą wysokości wynoszącą 23 metry i średnią wysokością nad poziomem morza wynoszącą 59 metrów. W obrębie 16 kilometrów teren jest zasadniczo płaski (356 metrów). W obrębie 80 kilometrów również występują bardzo znaczne różnice wysokości terenu (546 metrów).

Teren w obrębie 3 kilometry od Ţahţā obejmuje pola uprawne (83%) i powierzchnie sztuczne (13%), w obrębie 16 kilometrów obejmuje pola uprawne (61%) i goła gleba (31%), natomiast w obrębie 80 kilometrów obejmuje goła gleba (85%) i pola uprawne (12%).